Na 3 jaar naaien, heb ik intussen 2 grote bakken met restjes verzameld. Sommige restjes zijn zo klein dat er enkel nog een tuttenkoordje of een zeversjaaltje uit kan, maar andere stukjes kunnen nog omgetoverd worden in leuke kleertjes (meestal echter te klein voor Yanne). Het is dan ook erg zonde om dit gewoon te laten liggen dus heb ik me voorgenomen om tijdens de lange herfst- en winteravonden m'n restjes op te naaien om hier andere mensen blij mee te maken. Zo gezegd, zo gedaan... de tricot werd verwerkt tot zeversjaaltjes, een restje canvas werd een nieuwe kleuterboekentas, heel wat katoen werd verknipt tot kleine kleedjes (spijtig genoeg allemaal te klein voor Yanne, want er zitten echt leuke dingetjes tussen) en m'n ribfluweel werden rokjes.
De reeds gemaakte kleertjes werden netjes per maat gesorteerd en weg gelegd. Maar dat was buiten Yanne gerekend. Ze had alles nauwlettend in het oog gehouden en kwam 's anderendaags stralend vertellen dat ze een nieuwe rok gekocht had in de winkel.
Wat kan je daar nu op zeggen? Ze was zo blij met het rokje en eigenlijk is de appreciatie van je kind toch wel de kroon op het werk, niet?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten