Toen ik hoorde dat ik meter zou worden, was ik zo blij dat ik alle spulletjes die ik reeds maakte voor de kindjes van m'n broer, onmiddellijk wou geven.  Ik had per kindje een koffertje vol genaaid.  De geschenkjes werden goed onthaald en mijn koffertjes bleven leeg achter.  Geen probleem, werd er mij verteld...  Je kan ze tegen de geboorte toch weer terug vullen... nog tijd genoeg!  En ja hoor, ze worden terug gevuld, maar waarmee?!?  Ik kan toch niet nog eens hetzelfde maken.  De zoektocht nam meer tijd in dan verwacht, maar uiteindelijk ben ik toch weer in gang geschoten.  Voor elk van de meisjes maakte ik drie broekjes in een mini-maatje zodat deze onmiddellijk gedragen kunnen worden als ze uit de couveuse komen.

En nu hoor ik u al denken: 'Wat een raar model.'.  Precies de reactie die ik ook eerst had.  Maar als je er een kindje en een pamper in steekt, zit het echt prima.
De figuurtjes werden met de cameo uit flock gesneden en op de broekjes gestreken.

Toen ik klaar was kwam Yanne bij me staan...
'Mama, waarom maak jij zoveel dingen voor andere kindjes?'  (Ze komt niets tekort hoor!)
'Wel, zusje, omdat er veel kindjes geboren worden die toch ook een geschenkje verdienen, niet?'
'Ja, maar ik ben wel flink hè als jij naait... Ga jij dan voor mij ook iets maken?'
'Tuurlijk'

En zo kwam het dat Yanne 's avonds in een nieuwe outfit liep.

Het populaire 60-minuten-kleedje...